Ο χρόνος γλιστράει μέσα από τα χέρια μας και η ζωή μας περνάει χωρίς να τη ζήσουμε, επειδή κάνουμε το λάθος να την αφήνουμε για μετά και δεν τη ζούμε τώρα. Υποθηκεύουμε το σήμερα σε ένα αύριο υποθέτοντας ότι αυτό θα μπορέσει να μας αποζημιώσει για την απώλεια του παρόντος χρόνου. Η υπόθεση αυτή είναι λάθος, αφού ο χρόνος δεν είναι κάτι μεταβιβάσιμο, δεν μπορεί να μοιραστεί σε ποσά και να μεταφερθεί, αλλά είναι μοναδικός και η κάθε του μέρα είναι ένα αδιάσπαστο μέρος της ακολουθίας του.
Δεν μπορείς να απομονώσεις από τον χρόνο κάποια μονάδα του χωρίς αυτή να χάσει την ουσία και το νόημά της. Ο διαχωρισμός του σήμερα από το αύριο είναι ανόητος, διότι το αύριο είναι το επόμενο σήμερα, (όπως και το σήμερα είναι το προηγούμενο χθες). Αν επιμένεις να τα διαχωρίζεις, τότε το αύριο πάντα θα σου διαφεύγει και ποτέ δεν θα έρχεται.
Αν λες ότι θα ζήσεις αύριο, δεν θα ζήσεις ποτέ. Μόνο διεκδικώντας τη ζωή σου στο σήμερα, (που είναι μαζί το αύριο και το χθες), μπορείς να ξημερώσεις σε μιαν άλλη μέρα.
Το διαρκές ζήτημα του ανθρώπου, από τη στιγμή που συνέλαβε την ειδοποιό διαφορά του, είναι η πλήρωσή του στον χρόνο, η ολοκλήρωση της μορφής του στο γίγνεσθαι, η ταύτιση της ύπαρξής του με το είναι του.
Το ανθρώπινο ον δεν έχει ακόμη καταφέρει να φτάσει στο απόλυτο της μορφής του και υστερεί. Η υστέρησή του σε πολλά σημεία είναι πραγματικότητα εκ του χρόνου που ως είδος (πράγμα) βρίσκεται στη ζωή (πράξη), διότι ο μέχρι τώρα χρόνος που είχε στη διάθεσή του από τότε που εμφανίστηκε στη γη, δεν του ήταν αρκετός να λύσει το πρόβλημα της υστέρησής του σε αυτά τα σημεία. Αυτή η έλλειψη είναι φυσιολογικά δικαιολογημένη στο βαθμό που του πήρε πολύ καιρό να ολοκληρώσει τη φυσιολογία του ως homo sapiens και μετά να αρχίζει να εξερευνά τις υπόλοιπες δυνατότητές του.
Ό,τι έχει καταφέρει μέχρι τώρα το μπόρεσε γιατί κινήθηκε με τη φόρα της ολοκλήρωσης του μέρους, και της ημέρας του, στο άρτιο του χρόνου. Αν είχε διαχωρίσει τον χρόνο του σε μέρη σχετικά και ανταλλάξιμα, δεν θα είχε προχωρήσει ούτε ένα βήμα. Το σχετικό που δεν συναλλάσσεται με το απόλυτο, αλλά εκλαμβάνεται ως ανταλλάξιμο με κάτι άλλο σχετικό, (το σήμερα που δεν νοείται ως ένα οπωσδήποτε τώρα, αλλά σαν ένα πιθανόν μετά), δεν έχει καμία δυναμική.
Η δυναμική των πραγμάτων ευφορείται εκ του γίγνεσθαι, που τα οδηγεί στην ταύτισή τους με το γένος. Το γένος είναι ένα και αδιαίρετο, είναι η πράξη της ενότητας. Το γένος είναι το απόλυτο εν και τα πράγματα αρθρούμενα με αυτό μπορούν έτσι να γίνονται. Αλλιώς, αποκλίνοντας το μέρος του χρόνου τους από την ολότητα του χρόνου, δηλαδή την ίδια την πράξη του γίγνεσθαι, (εφόσον το γίγνεσθαι συμβαίνει εν τω χρόνω), αποκλείονται εξ αυτής.
Η προσπάθεια του ανθρώπου να συγκλίνει το μέρος του με το όλον και η επιμονή του να βιώσει το τώρα σαν πάντα, τον ξεκόλλησε σαν είδος, (στον βαθμό που τον ξεκόλλησε), από το τότε στερημένο "σήμερα" του. Αν είχε μεταθέσει τη λύση της υστέρησής του στο αύριο, θα ήταν ακόμη στο χθες, κολλημένος στο πρωτογενή του βάλτο σε στάση αμφίβια, (αν το πρόπλασμά του ήταν αμφίβιο και όχι κάτι άλλο).
Η εκ της πραγματικότητας του χρόνου, (του χρόνου που είχε στη διάθεσή του μέχρι τώρα), έλλειψη του ανθρωπίνου είδους ως προς το γένος του, είναι δικαιολογημένη° η εξ αιτίας της εναντίωσης του σε αυτόν καθυστέρησή του στην ένδεια είναι αδικαιολόγητη. Δεν μπορούμε να επικαλεστούμε έλλειψη χρόνου για την έλλειψή μας, όταν τον χάνουμε σε ανόητες και εκτός της πραγματικότητάς του προσθαφαιρέσεις των ημερών μας. Όποιος επικαλείται την αποτελεσματικότητα για να θεμελιώσει αυτήν την παράλογη αριθμητική, παρεξηγεί την ίδια την έννοια της αποτελεσματικότητας.
Αποτελεσματικό {εκ του «απο-τελώ»} είναι αυτό που μας άγει στο τέλος μας, δηλαδή στην τελείωσή μας. Βαδίζοντας προς αυτό το τέλος, η θέση μας αγγίζει τη φύση και ταυτίζεται με αυτήν. Η πορεία της ταύτισης καλεί στη σύγκλιση κάθε στιγμής που βιώνεται χωριστά σε ενιαίο βίωμα° έτσι, προσκαλεί στη σύγκλιση του σήμερα με το αύριο σε ένα κοινό χρόνο, όπου το σήμερα δεν θα είναι λιγότερο ή περισσότερο «ζωντανό» από το αύριο.
Αυτοί που επικαλούνται την αποτελεσματικότητα και μας καλούν να συνεχίσουμε να υποθηκεύουμε το σήμερα για να ικανοποιηθούμε στο μέλλον, το κάνουν είτε εκ του πονηρού, είτε από βλακεία.
Η βλακεία είναι ότι με αυτό τον τρόπο ποτέ δεν πρόκειται να ικανοποιηθούμε, αλλά θα παραμένουμε στάσιμοι και μόνιμα ελλιπείς.
Η πονηριά βρίσκεται στο ότι όσο εμείς υποθηκεύουμε τις μέρες μας, κάποιοι άλλοι τις τοκίζουν για πάρτη τους. Οι εξουσιαστές ξεπήδησαν και ανδρώθηκαν μέσα από το χάσμα του δικού μας χρόνου. Αν κατάφεραν μια "ωραία" ημέρα να επι-τεθούν όλων των άλλων, είναι γιατί αυτοί οι άλλοι μετέθεσαν τη μέρα τους. Αν κατάφεραν να ξεχωρίσουν από τους υπόλοιπους είναι γιατί οι υπόλοιποι υπολείφτηκαν του εαυτού τους και υποχώρησαν από τον χρόνο τους.
Το άλλοθι του εξουσιαστή είναι η "αποτελεσματικότητα". Επειδή περνιέται για ικανό άτομο παίρνει από τα άλλα άτομα τον χρόνο τους σήμερα με την υπόσχεση να τους τον επιστρέψει πλουσιότερο αύριο. Τα άλλα άτομα πιστεύουν ότι κάτι τέτοιο θα λύσει αποτελεσματικά τη στέρησή τους και ξεγελιούνται. Κατ' αρχήν ο χρόνος δεν εκχωρείται, αλλά ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο γινόταν και ο διαχειριστής του τον επέστρεφε τοκισμένο την επομένη, θα είχε εντωμεταξύ κερδίσει κάποιες μέρες παραπάνω από τους άλλους προσθέτοντας στο δικό του σήμερα τόσες μέρες όσοι είναι και αυτοί που του παραχώρησαν τις δικές τους. Επειδή ακόμη και να τους επιστρέψει τις χαμένες τους μέρες, αυτός θα μετράει ήδη στον λογαριασμό του κάποιες παραπάνω από αυτούς, θα συνεχίσει να τους επιβάλλεται ως ανώτερος τους, και αυτοί θα συνεχίσουν να υστερούν από την ολότητα τους, αφού επέτρεψαν κάποιο άτομο να ξεχωρίσει από το όλον τους και να τους υποβιβάσει. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας "αποτελεσματικότητας" είναι η εξακολούθηση της στέρησης στο διηνεκές και η επαναληπτική αναπαραγωγή των ελλειμμάτων μας.
Η ιστορία έχει εμπλακεί σε αυτό τον μηχανισμό υστέρησης-μετάθεσης και γι' αυτό δεν είναι ουσιαστικά αποτελεσματική, αλλά καθηλωμένη σε μια μακάβρια επαναληπτικότητα. Ο καθένας που υποχωρεί από τον χρόνο του και μεταθέτει την ευθύνη της ημέρας του, είναι υπεύθυνος για αυτήν τη στασιμότητα.
Δεν μπορείς να απομονώσεις από τον χρόνο κάποια μονάδα του χωρίς αυτή να χάσει την ουσία και το νόημά της. Ο διαχωρισμός του σήμερα από το αύριο είναι ανόητος, διότι το αύριο είναι το επόμενο σήμερα, (όπως και το σήμερα είναι το προηγούμενο χθες). Αν επιμένεις να τα διαχωρίζεις, τότε το αύριο πάντα θα σου διαφεύγει και ποτέ δεν θα έρχεται.
Αν λες ότι θα ζήσεις αύριο, δεν θα ζήσεις ποτέ. Μόνο διεκδικώντας τη ζωή σου στο σήμερα, (που είναι μαζί το αύριο και το χθες), μπορείς να ξημερώσεις σε μιαν άλλη μέρα.
Το διαρκές ζήτημα του ανθρώπου, από τη στιγμή που συνέλαβε την ειδοποιό διαφορά του, είναι η πλήρωσή του στον χρόνο, η ολοκλήρωση της μορφής του στο γίγνεσθαι, η ταύτιση της ύπαρξής του με το είναι του.
Το ανθρώπινο ον δεν έχει ακόμη καταφέρει να φτάσει στο απόλυτο της μορφής του και υστερεί. Η υστέρησή του σε πολλά σημεία είναι πραγματικότητα εκ του χρόνου που ως είδος (πράγμα) βρίσκεται στη ζωή (πράξη), διότι ο μέχρι τώρα χρόνος που είχε στη διάθεσή του από τότε που εμφανίστηκε στη γη, δεν του ήταν αρκετός να λύσει το πρόβλημα της υστέρησής του σε αυτά τα σημεία. Αυτή η έλλειψη είναι φυσιολογικά δικαιολογημένη στο βαθμό που του πήρε πολύ καιρό να ολοκληρώσει τη φυσιολογία του ως homo sapiens και μετά να αρχίζει να εξερευνά τις υπόλοιπες δυνατότητές του.
Ό,τι έχει καταφέρει μέχρι τώρα το μπόρεσε γιατί κινήθηκε με τη φόρα της ολοκλήρωσης του μέρους, και της ημέρας του, στο άρτιο του χρόνου. Αν είχε διαχωρίσει τον χρόνο του σε μέρη σχετικά και ανταλλάξιμα, δεν θα είχε προχωρήσει ούτε ένα βήμα. Το σχετικό που δεν συναλλάσσεται με το απόλυτο, αλλά εκλαμβάνεται ως ανταλλάξιμο με κάτι άλλο σχετικό, (το σήμερα που δεν νοείται ως ένα οπωσδήποτε τώρα, αλλά σαν ένα πιθανόν μετά), δεν έχει καμία δυναμική.
Η δυναμική των πραγμάτων ευφορείται εκ του γίγνεσθαι, που τα οδηγεί στην ταύτισή τους με το γένος. Το γένος είναι ένα και αδιαίρετο, είναι η πράξη της ενότητας. Το γένος είναι το απόλυτο εν και τα πράγματα αρθρούμενα με αυτό μπορούν έτσι να γίνονται. Αλλιώς, αποκλίνοντας το μέρος του χρόνου τους από την ολότητα του χρόνου, δηλαδή την ίδια την πράξη του γίγνεσθαι, (εφόσον το γίγνεσθαι συμβαίνει εν τω χρόνω), αποκλείονται εξ αυτής.
Η προσπάθεια του ανθρώπου να συγκλίνει το μέρος του με το όλον και η επιμονή του να βιώσει το τώρα σαν πάντα, τον ξεκόλλησε σαν είδος, (στον βαθμό που τον ξεκόλλησε), από το τότε στερημένο "σήμερα" του. Αν είχε μεταθέσει τη λύση της υστέρησής του στο αύριο, θα ήταν ακόμη στο χθες, κολλημένος στο πρωτογενή του βάλτο σε στάση αμφίβια, (αν το πρόπλασμά του ήταν αμφίβιο και όχι κάτι άλλο).
Η εκ της πραγματικότητας του χρόνου, (του χρόνου που είχε στη διάθεσή του μέχρι τώρα), έλλειψη του ανθρωπίνου είδους ως προς το γένος του, είναι δικαιολογημένη° η εξ αιτίας της εναντίωσης του σε αυτόν καθυστέρησή του στην ένδεια είναι αδικαιολόγητη. Δεν μπορούμε να επικαλεστούμε έλλειψη χρόνου για την έλλειψή μας, όταν τον χάνουμε σε ανόητες και εκτός της πραγματικότητάς του προσθαφαιρέσεις των ημερών μας. Όποιος επικαλείται την αποτελεσματικότητα για να θεμελιώσει αυτήν την παράλογη αριθμητική, παρεξηγεί την ίδια την έννοια της αποτελεσματικότητας.
Αποτελεσματικό {εκ του «απο-τελώ»} είναι αυτό που μας άγει στο τέλος μας, δηλαδή στην τελείωσή μας. Βαδίζοντας προς αυτό το τέλος, η θέση μας αγγίζει τη φύση και ταυτίζεται με αυτήν. Η πορεία της ταύτισης καλεί στη σύγκλιση κάθε στιγμής που βιώνεται χωριστά σε ενιαίο βίωμα° έτσι, προσκαλεί στη σύγκλιση του σήμερα με το αύριο σε ένα κοινό χρόνο, όπου το σήμερα δεν θα είναι λιγότερο ή περισσότερο «ζωντανό» από το αύριο.
Αυτοί που επικαλούνται την αποτελεσματικότητα και μας καλούν να συνεχίσουμε να υποθηκεύουμε το σήμερα για να ικανοποιηθούμε στο μέλλον, το κάνουν είτε εκ του πονηρού, είτε από βλακεία.
Η βλακεία είναι ότι με αυτό τον τρόπο ποτέ δεν πρόκειται να ικανοποιηθούμε, αλλά θα παραμένουμε στάσιμοι και μόνιμα ελλιπείς.
Η πονηριά βρίσκεται στο ότι όσο εμείς υποθηκεύουμε τις μέρες μας, κάποιοι άλλοι τις τοκίζουν για πάρτη τους. Οι εξουσιαστές ξεπήδησαν και ανδρώθηκαν μέσα από το χάσμα του δικού μας χρόνου. Αν κατάφεραν μια "ωραία" ημέρα να επι-τεθούν όλων των άλλων, είναι γιατί αυτοί οι άλλοι μετέθεσαν τη μέρα τους. Αν κατάφεραν να ξεχωρίσουν από τους υπόλοιπους είναι γιατί οι υπόλοιποι υπολείφτηκαν του εαυτού τους και υποχώρησαν από τον χρόνο τους.
Το άλλοθι του εξουσιαστή είναι η "αποτελεσματικότητα". Επειδή περνιέται για ικανό άτομο παίρνει από τα άλλα άτομα τον χρόνο τους σήμερα με την υπόσχεση να τους τον επιστρέψει πλουσιότερο αύριο. Τα άλλα άτομα πιστεύουν ότι κάτι τέτοιο θα λύσει αποτελεσματικά τη στέρησή τους και ξεγελιούνται. Κατ' αρχήν ο χρόνος δεν εκχωρείται, αλλά ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο γινόταν και ο διαχειριστής του τον επέστρεφε τοκισμένο την επομένη, θα είχε εντωμεταξύ κερδίσει κάποιες μέρες παραπάνω από τους άλλους προσθέτοντας στο δικό του σήμερα τόσες μέρες όσοι είναι και αυτοί που του παραχώρησαν τις δικές τους. Επειδή ακόμη και να τους επιστρέψει τις χαμένες τους μέρες, αυτός θα μετράει ήδη στον λογαριασμό του κάποιες παραπάνω από αυτούς, θα συνεχίσει να τους επιβάλλεται ως ανώτερος τους, και αυτοί θα συνεχίσουν να υστερούν από την ολότητα τους, αφού επέτρεψαν κάποιο άτομο να ξεχωρίσει από το όλον τους και να τους υποβιβάσει. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας "αποτελεσματικότητας" είναι η εξακολούθηση της στέρησης στο διηνεκές και η επαναληπτική αναπαραγωγή των ελλειμμάτων μας.
Η ιστορία έχει εμπλακεί σε αυτό τον μηχανισμό υστέρησης-μετάθεσης και γι' αυτό δεν είναι ουσιαστικά αποτελεσματική, αλλά καθηλωμένη σε μια μακάβρια επαναληπτικότητα. Ο καθένας που υποχωρεί από τον χρόνο του και μεταθέτει την ευθύνη της ημέρας του, είναι υπεύθυνος για αυτήν τη στασιμότητα.
No comments:
Post a Comment