Monday, September 17, 2007

14. Η διαφορά

Επειδή μέχρι τώρα έχουμε επιμείνει στην ενότητα και στην ανάγκη τής ολοκλήρωσης μέσω αυτής, δεν σημαίνει ότι υποτιμούμε τη σημασία της διαφοράς εντός του γίγνεσθαι, όπου η διαφορο-ποίηση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην παραγωγή του πλούτου των μορφών που γεμίζουν το σύμπαν.

Η ενότητα δεν είναι ο "μπαμπούλας" του διαφορετικού και δεν είναι αυτή που το καταργεί° άλλωστε αυτή το έχει γεννήσει. Η ποικιλία των ειδών είναι προϊόν του γίγνεσθαι που ξεδιπλώνεται σύμφωνα με τις επιταγές της γέννας του κόσμου. Η γένεση του κόσμου και η έλευση της ζωής είναι προϊόντα της ενότητας, αφού η ίδια η ζωή είναι ενότητα.*

Από τη στιγμή που το Είναι εκδηλώθηκε ως γίγνεσθαι, εκτείνεται στον χώρο και τον χρόνο και παίρνει κάθε δυνατή μορφή μέχρι να το γεμίσει το άπαν με την παρουσία του. Η φορά τού Είναι είναι η πλήρωση του άπαντος με ένα σύμπαν μορφών: κάθε δια-φορά τους είναι παράγωγο αυτής της φοράς και ο πλούτος τους υπακούει σ' αυτήν την ανάγκη πλήρωσης.

Κάθε διαφορετική ύπαρξη είναι μία άλλη εκδοχή του ίδιου πάντα Είναι. Η ιδιαιτερότητά της πρέπει να είναι σεβαστή, αφού κατάγεται από το ίδιο γένος τού κάθε τι και αυτό υπηρετεί. Η ασέβεια και η αδικαιολόγητη παράβαση των ορίων τής κάθε ξεχωριστής ύπαρξης εμποδίζει τη φορά του Είναι, ενώ η δικαιολογημένη - η ως προς την φορά του πρόσβαση στη διαφορά της - την εξυπηρετεί.

Αν ο λύκος τρώει το αρνί, το κάνει γιατί είναι ενωμένο μέσω της ζωής με αυτό και δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Όταν ο άνθρωπος σκοτώνει τον λύκο χωρίς αναγκαίο λόγο, μόνο και μόνο γιατί είναι διαφορετικός, στερεί κάτι από το Είναι και εισπράττει το κενό αντί κάτι άλλο που θα τον βοηθούσε να διαφοροποιηθεί περαιτέρω μέχρι να ολοκληρώσει τη μορφή του και να ταυτο-ποιηθεί πλήρως ενωνόμενος με αυτό που του λείπει.

Αυτό που απειλεί το διαφορετικό δεν είναι η πράξη της ενότητας, αλλά η αδικαιολόγητη από αυτήν επιμονή στη διαφορά. Με ανάλογο τρόπο, η ενότητα που δεν πραγματοποιείται μέσα από μια φυσική ροπή, αλλά εξαναγκάζεται από μία βούληση έξω από αυτήν, θέτει σε κίνδυνο τη διαφορά.

Αυτό που διακρίνει την ενότητα εξ ανάγκης από την εξαναγκασμένη, είναι η δικαιολόγησή της ως προς το γένος. Κάθε ον ομοιάζει του άλλου ως προς το γένος του, ως προς την κοινή καταγωγή του, και όχι ως προς το είδος του, το οποίο είναι μία διαφορετική εκδοχή της.

Κάθε ύπαρξη διαφέρει της άλλης ως προς την παρουσία της, όχι ως προς την ουσία της. Το δικαίωμα στη διαφορά σημαίνει το δικαίωμα μιας διακεκριμένης παρουσίας μέσα στην κοινότητα.

Όταν το δικαίωμα στη διαφορά παραβιάζεται για λόγους που δεν εξυπηρετούν την κοινότητα, αλλά κάποια ξένη παρουσία που κινείται διαχωρισμένη από την κοινότητα και θέλει να της επιβληθεί, (επικαλούμενη μία ενότητα προς ίδιον όφελος), τότε έχουμε τον ολοκληρωτισμό του είδους, που επιδιώκει σώνει και καλά να εκληφθεί ως γένος, ενώ φέρεται ειδικά.

Όταν το έν υπερβάλλει ως προς το μέρος του αθροίζοντας τους άλλους αριθμούς για λογαριασμό του, τότε το αποτέλεσμα αυτής της πρόσθεσης δεν είναι μία πράξη ολοκλήρωσης {εν-ότητας = το εν εντός της (οντ)ότητας}, αλλά ολοκληρωτισμού. Μόνο όταν οι άλλοι αριθμοί συναντιούνται ως διαφορετικοί, ως μία άλλη μονάδα, (ένα άλλο εν), είναι δυνατή η μαθηματική πράξη και ο λογισμός του κόσμου. Αλλά, επίσης, όταν μία μονάδα επιμένει στη διαφορά της και αρνείται πεισματικά τη άθροιση-συνάρθρωσή της με την άλλη, τότε παραμένοντας μισή υποκύπτει στο μίσος και σπαράσσεται στη μοναχικότητα της.


* Καλό θα ήταν αυτό να το αναρωτηθούν οι ειδικοί του "bing bang". Πώς είναι δυνατόν όταν το κάθε τι γεννάται από την ένωση δύο προηγούμενων κάτι, ο ίδιος ο κόσμος τους να έχει γεννηθεί από σχάση και χωρισμό; Μήπως μία τέτοια κοσμογονική ερμηνεία δεν είναι παρά σύμπτωμα της τρέχουσας χωριστικής γνώσης;!

No comments: